De schrijver van dit belangrijke boek is lange tijd in Rusland geweest en heeft de ontwikkeling der Sovjet-Unie met aandacht en studie gevolgd. Te oordelen naar zijn literatuuropgave en de verwijzingen en citaten in zijn boek heeft hij ongeveer alles wat er, vooral de laatste jaren, over Rusland geschreven is, niet alleen in Europa, doch ook in Rusland zelf gelezen. Zoals de titel zegt, behandelt hij de partijleiding van Stalins dood tot nu toe, en hij doet dit grondig. Zijn oordeel is steeds gemotiveerd en gematigd. Hij heeft de Russische grote dagbladen en tijdschriften gevolgd en leest daaruit wat een insider daaruit lezen kan. Omdat hij uiterst wetenschappelijk en nauwkeurig te werk gaat, bevat het boek een aantal hoofdstukken die de gewone lezer maar matig zullen bekoren en slechts voor studieus geinteresseerden belangrijk zijn, doch daarnaast beschrijft hij op ongewoon boeiende wijze de vele schokken die Rusland en ook de buitenwereld troffen sinds Stalins heengaan. Chroestsjef is natuurlijk de centrale, van beneden opgeklommen, figuur, die op het ogenblik een persoonscultus geniet als Stalin tien jaar geleden. Het is een bijzonder belangrijk, bijzonder geïnformeerd en bijzonder verantwoord boek over het Rusland der laatste jaren.
ongewoon gesprek met god ebook 13
leidelijk, maar vanuit Parijs zou hij dan, tenzij de huidige dienstregeling grondig werd gewijzigd, 's morgens ten vroegste omstreeks drie uur, ten laatste omstreeks halfzeven aankomen; en dan is het twijfelachtig of hij, ook indien hij een ligplaats zou hebben besproken, door de opwinding waarmee nu eenmaal elke reis gepaard gaat, en na een rit van een zevental uren en meer, indien hij van verder dan Parijs zou zijn vertrokken, en door de lichte, nooit volledig verdringbare vrees van het station voorbij te rijden, niet te suf zou zijn om het nachtelijke of morgense Avignon van de eerste ogenblikken af volwaardig waar te nemen. Dus liever Le Mistral die het Parijse Gare de Lyon om dertien uur tien verlaat en Avignon om negentien uur en dertien minuten aandoet? Maar op een dergelijk uur zou hij in de trein nog niet gesoupeerd hebben, en samen met de zorg om zijn bagage en, ook al is een kamer gereserveerd, om het hotel waar hij de nacht zou doorbrengen, dreigt zijn honger de aandacht van deze beslissende aankomst af te leiden. Zo lijkt het nog het best, in Parijs de morgentrein van kwart voor acht of kwart over negen te gebruiken, die 's namiddags om zeventien over twee of elf over vier aankomt en waarin hij dus zowel het ontbijt als het middagmaal kan gebuiken. Het is hem aangeraden de duur van de reis in betrekkelijke ledigheid door te brengen, althans niet op te gaan in een spannend gesprek of in het lezen van een boeiende roman of detektive; de tijd zou hij niet beter moeten doden dan met het lezen van een dag- of weekblad of het bladeren in een bijzonder weerbarstig wetenschappelijk werk (bijv. over La fiscalité pontificale en France au XIVe-siècle), het roken van een sigaret of een pijp in de gang, of een bezoek aan de bar, indien er al een is: tenslotte kan een bepaalde verveling zolang ze net niet versuffend werkt, de aandacht alleen maar ten goede komen. Omwille van de gaafheid van die aandacht is het hem ook aanbevolen de hotelkamer reeds voor het vertrek uit het Gare de Lyon te bespreken. Meteen rijst de vraag naar de keuze van het hotel: binnen de stad
Ben bij Scribner's naar nieuwe boeken gaan zoeken. Ik koop geen boeken over de jfk-moord meer. Anthony Summers heeft een verhaal geschreven waarin George de Mohrenschildt voorkomt. Kan niet alles bijhouden. Ik kocht een concert voor twee piano's van Max Bruch, waarvan ik niet wist dat bestond. Ben The Shining, een film met Jack Nicholson, gaan zien. Je vraagt je af met welke bedoeling een dergelijk product op de markt wordt gebracht. Trouwens, wanneer je links en rechts, waar dan ook, flarden van gesprekken opvangt, besef je dat dit land ziek is en bovendien bezig is een wereldwijde epidemie te veroorzaken.
ALS ooit een zonderling een geschiedenis van het theater in Vlaanderen gaat schrijven, zal het seizoen 1962-63 te Antwerpen hem ongetwijfeld voorkomen als dat van de definitieve crisis in het officiële theater. De periodische ontevredenheid, die bij een globale terugblik op de vorige seizoenen telkens nog net onderdrukt bleef, heeft nu plaats gemaakt voor luidruchtige wrevel; de onbehaaglijke privé-gesprekjes over hoe het is en hoe het zou horen, hebben zich geconcretiseerd in fantastische projecten voor veranderingen in de structuur van het Nationaal Toneel; aan een grondige hervorming is niet meer te ontkomen. Deze klachten en reacties maken dit seizoen voor de historicus wellicht nog belangrijk, maar voor de jaarlijkse chroniqueur is het perspectief helaas kleiner en armer, terwijl nog dient afgewacht of de hervormingspogingen zullen slagen en inderdaad een andere era inluiden.
schakelt en stoer zijn visie op een werk brengt, die niet in de eerste plaats dient maar uit methodische instelling interpreteert, voor wie theater een levenshouding is en niet een broodwinning. Deze mengeling van intellect en gevoelerigheid is in onze toneelkringen zo ongewoon, dat Tillemans voorzichtig gewaardeerd wordt, maar nog niet algemeen als die geweldige belofte wordt beschouwd die een hele generatie een stijl kan opleggen.
De Nederlandse, Henriette Roosenburg, thans werkzaam in New-York, beschrijft hier haar vlucht uit een Duitse gevangenis in het Oosten in 1945. De Russen komen, de Duitsers laten alles in de steek en de gevangenen moeten hun weg maar vinden. Het boek heeft succes in de V.S. en schijnt zelfs verfilmd te worden. De verhaaltrant der schrijfster is ongewoon boeiend en levendig en haar juiste vermenging van Dichtung en Wahrheit schept een spannende illusie. Het boek, hoewel in het Engels geschreven, is door en door Nederlands, in heel zijn sfeer en in de reacties van de schrijfster en haar medevluchtelingen. Een lang verblijf in kampen en gevangenissen verruwt onwillekeurig en ook dit is door het werk heen voelbaar.
De decaan van culturele zaken riep op een keer laat in de morgen een vergadering van de vertegenwoordigers van onze twee afdelingen bijeen om het probleem wie er nu recht had op de ruimte in de filmcursus te bespreken. Zeven NHG's bezochten de vergadering, omdat zij, die twintig jaar lang niets gedacht of gepubliceerd hadden en niet op een carrière konden bogen, zoals professor Klein die zich dicht bij het vuur van het culturele leven had genesteld, niet hun hele leven in ledigheid doorbrengen. Ze maakten ruzie. De decaan, wiens psychoanalyticus Franz heet, heeft een vriendin die ook Edith ertoe aanzette het viertellige klaverblad in stukjes te scheuren. De situatie is in alle opzichten ongewoon. Franz is eens een jaar op zijn psychiatrie-instituut geschorst geweest omdat hij tot twee keer toe met een patiënt trouwde en dan van zijn eigen vrouw scheidde. Hij was dat jaar de therapeut van de leerlingen van onze begeleidingsschool.
In dit voor hem zo aantrekkelijke huis stelde hij zijn steeds groeiende collectie ethnografica ten toon. Overal maskers, speren, schilden, voorouderbeeldjes. Hij was in Utrecht met het collectioneren reeds begonnen. Het volgende overgeleverde gesprekje tussen enkele van Theo's collega's gaat als volgt:
Soms ben ik an asshole for sure. Eisenstat had gezegd dat hij pas na onze gezamenlijke trip naar Moskou mijn adviesfunctie voor Apple wilde vaststellen. Natuurlijk beredeneerde deze uitgekookte mijnheer, dat hij na een rondje Moskou met mij me helemaal niet meer nodig zou hebben. Ik opperde dus in de auto terug naar het hotel dat ik voor mijn huidige activiteiten duizend dollar per dag voor de duur van twintig dagen aan Apple zou doorberekenen, plus mijn onkosten, die ik (zakelijk als ik ben) ook nu weer uit eigen zak zat voor te schieten. Hij keek zo zuur dat ik zei het wel voor 15.000 dollar te doen. Intussen gaf hij toe door het gesprek hier in Londen een veel beter inzicht te hebben gekregen wat de mogelijkheden waren om in Moskou zaken te doen. We reden vanmorgen samen in een gehuurde limousine, ook een Daimler, naar het vliegveld. Privé heeft beweerd dat prins Willem Alexander met zijn schoolvriendinnetje Paulette Schröder in het Amsterdamse Hilton Hotel is gesignaleerd.Ga naar voetnoot282 Veel kabaal. Prins Claus is via zijn omstreden vriend Frits Salomonson een kort geding tegen Privé begonnen. Dat is nogal ongewoon: Claus die uit zijn slof schiet en de daad bij het woord voegt.Ga naar voetnoot283
Jörgensen, de Deense bekeerling, die vooral bekend werd door zijn levens van Franciscus, Catharina van Siëna en Don Bosco, schreef als (tot nu toe) laatste zijner hagiografieën Birgitta van Zweden. Deze Heilige uit de Zweedse koningsgeslachten is een der wonderlijkste en wonderrijkste verschijningen der middeleeuwen. Het laatste gedeelte van haar leven dat zij hoofdzakelijk te Rome doorbrengt, leeft zij aldoor in visioenen; zij verkeert met Christus en Maria alsof deze haar huisgenoten waren. Bij nauwelijks één andere der bekende heiligen neemt het visioenaire een zo voortdurende, men zou haast zeggen, alledaagse plaats in. Alle kwesties en aangelegenheden worden besproken en opgelost door de Verlosser en zijn Moeder. Jörgensen heeft niet alleen Birgitta's leven en lotgevallen, maar ook tijdssfeer en omgeving der Heilige met ongewone zorg en toewijding bestudeerd en van dit alles een uitvoerig relaas gegeven in zijn boek, niet op de wijze van een ongeïnteresseerd historicus, doch als dichter en vurig vereerder van Birgitta. Catharina van Siëna, zijn meesterwerk, spreekt ons onmiddellijker aan dan Birgitta, wier levenssfeer zo door en door middeleeuws is, zo ongewoon en moeilijk te benaderen voor ons, twintigste-eeuwers, dat men staat als voor een raadsel. Birgitta's Revelationes, die de rijkste bron voor haar vita uitmaken, bevatten tal van
De betekenis van deze reeds in 1921 gepubliceerde herinneringen hoeft niet meer uitvoerig belicht te worden. De theaterliefhebber kent de pioniersarbeid die deze eenvoudige man van een ongewoon amateur tot een nog ongewoner theaterdirecteur deed evolueren. Met hem eindigt de 2ff7e9595c
Comments